اگر یار مرا دیدی به خلوت/ بگو ای بیوفا ای بیمروت/ نگفتی بر سر یارم چه اومد؟/ مرا ول کردی و موندی ب...اگر یار مرا دیدی به خلوت/ بگو ای بیوفا ای بیمروت/ نگفتی بر سر یارم چه اومد؟/ مرا ول کردی و موندی به غربت...
ادبیات منظومِ عامه شامل اشعار و ترانههایی است که به زبان یا گویش مردمی سروده میشوند؛ گاه از سوی شاعران محلی و گاه توسط شاعران رسمی با زبانی عامهفهم، معمولاً در قالبهایی چون دوبیتی و مثنوی. این اشعار بخش مهمی از فولکلور و ادبیات شفاهیاند و احساسات، دردها، باورها و تجربههای زیستهٔ مردم را به شکلی زنده و بیواسطه بیان میکنند. ترانههای عامه معمولاً خالق و تاریخ مشخصی ندارند.
سرودها و ترانههای مردمی بازتابدهندهٔ تاریخ، فرهنگ، اندیشه و اعتقادات اقواماند و نقش مهمی در حفظ زبان، سنتها و هویت فرهنگی ملتها دارند.
ترانههای عامه، صدای ساده، جمعی و صادقِ مردمیاند که شعر را نه برای کتاب، بلکه برای زندگی ساختهاند.
منابع متنی و صوتی:
1. کتاب «زبان و ادبیات عامه ایران»؛ حسن ذوالفقاری؛ 1394.
2. کتاب «ترانههای محلی فارس»؛ صادق همایونی؛ 1379.
2. آهنگ «امون از دل مو» از احمدرضا نبیزاده.
Hanieh